علی ای همای رحمت تو چه آیت خـــــدارا که به ماسوا فگندی همه ســـــایه ای همـــــارا
دل اگـــر خدا شناسی همه در رخ علی بین به علـــــــــی شناختم من به خــــــدا قسم خدارا
به خدا که در دوعالم اثـــــر از فنا نمـــــاند چو علی گرفته باشد ســــــری چشمه ای بقارا
مگرای سحاب رحمت توبباری ارنه دوزخ به شـــــرار قهر سوزد همه جــــــان ماسوارا
برو ای گدای مسکن در خانه ای علــی زن که نگین پادشاهـــــــی دهد از کـــــــــرم گدارا
بجز از علی که گوید به پســــر که قاتل من چو اسیر توست اکنون به اسیر کــــــــن مدارا
بجز از علـــــــی که آرد پســـــــر ابولعائب که علم کــــــند به عالم شهدای کــــــــــربلا را
چو به دوست عهد بندد زمیان پاکبــــــازان چو علی کی می تواند که بسر یـــــــــرد وفارا
نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت متحیــــــــــرم چه نامم شه ملک لافتـــــــی را
بدو چشم خون فشانم هــــله ای نسیم رحمت که زکـــــــــــوی او غباری به من آر توتیارا
به امید آنکه شاید برسد به خـــــــــاک پایت چه پیام ها سپـــــــــردم همه سوز دل صبارا
چو تویی قضای گــردان به دعای مستمندان که زجان ما بگــــــــــــــردان ره آفت قضارا
چه زنم چونای هـــــردم زنوای شوق او دم که لسان غیب خوشتر بنوازد این نـــــــــوارا
همه شب دین امیدم که نسیم صبحگاهــــــی به پیـــــــام آشنایــــــــی بنوازد آشــــــــــــنارا
زنوای مرغ یاحق بشنو کــــــه در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست "شهر یارا"
.....
"شهر یار"
دل اگـــر خدا شناسی همه در رخ علی بین به علـــــــــی شناختم من به خــــــدا قسم خدارا
به خدا که در دوعالم اثـــــر از فنا نمـــــاند چو علی گرفته باشد ســــــری چشمه ای بقارا
مگرای سحاب رحمت توبباری ارنه دوزخ به شـــــرار قهر سوزد همه جــــــان ماسوارا
برو ای گدای مسکن در خانه ای علــی زن که نگین پادشاهـــــــی دهد از کـــــــــرم گدارا
بجز از علی که گوید به پســــر که قاتل من چو اسیر توست اکنون به اسیر کــــــــن مدارا
بجز از علـــــــی که آرد پســـــــر ابولعائب که علم کــــــند به عالم شهدای کــــــــــربلا را
چو به دوست عهد بندد زمیان پاکبــــــازان چو علی کی می تواند که بسر یـــــــــرد وفارا
نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت متحیــــــــــرم چه نامم شه ملک لافتـــــــی را
بدو چشم خون فشانم هــــله ای نسیم رحمت که زکـــــــــــوی او غباری به من آر توتیارا
به امید آنکه شاید برسد به خـــــــــاک پایت چه پیام ها سپـــــــــردم همه سوز دل صبارا
چو تویی قضای گــردان به دعای مستمندان که زجان ما بگــــــــــــــردان ره آفت قضارا
چه زنم چونای هـــــردم زنوای شوق او دم که لسان غیب خوشتر بنوازد این نـــــــــوارا
همه شب دین امیدم که نسیم صبحگاهــــــی به پیـــــــام آشنایــــــــی بنوازد آشــــــــــــنارا
زنوای مرغ یاحق بشنو کــــــه در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست "شهر یارا"
.....
"شهر یار"
