۱۳۹۰ مرداد ۱۳, پنجشنبه

قصه ای پیر و فرزندش

        پسری گفت با پدر روزی                  که مرا هست درد جانسوزی
       گر اجازت دهی سوال کنم                   تا قناعت ز شرح حال کنم
      پدرش گفت ای جگر گوشه                  کن سوالت زروی اندیشه
       هرسوال جواب می خواهد                  تشنه گان جام آب می خواهد
           پسر با ادب بخود پیچید                  بعد از آن از پدر چنین پرسید
کای پدر جان چرا غریب هستی                  زندگی دری با تهی دستی
 دارای تحصیل فوق و هم دانش                  هم نوشتارو گفت و هم خوانش
    روز ها میروی به جانب کار                  شام ها خانه آیی خسته وزار
طبع و خلقت همیشه دلگیر است                  من ندانم این چه تدبیر است
              بی سوادان و قاتلان دغا                  صاحب مکنت اند و صاحب جا 
  خانه ها ساختند چو قصر جنان                 با درختان و با گل و ریحان
همه ای شان موتران شیک سوار               همه با پول و نعمت بسیار
    همه با گارد و با تفنگ داران                همگی حاکم اند و با فرمان
               ما همه بندگان رحمانیم                 این تفاوت چه است نه یکسانیم
           پدر درد دیده یی حیران                 با پسر رو نمود و کرد بیان
        آهی از دل کشید و داد جواب                 گفت کردی مرا به غصه کباب
     هرکه باشد خسیس و دزد غدار                 صاحب پول می شود بسیار
     از حلال پول داری آسان نیست                 در حرام شیوه های ایمان نیست
     پون وطن جایگاه دزدان شد                  مردم با خرد پریشان شد
       چور قانون شد و جفا حاکم                 قتل ها شد برای پول دایم 
        زرع شد کوکنار چون گندم                 در تباهی رسیده است مردم
               همه ارکان دولت زنبور                خون ملت مکیده چون انگور
         طالب آید زسوی پاکستان                کار دولت کند بهر عنوان
  جاهل و بی خرد فراوان شد             عالم و باهنر پریشان شد
      هرکه ار هست دانش در سر               میدهندش هزارو یک کیفر
  شادم از صدق و از صفای خویش               با قناعت کنم و رضای خویش
   دست من تر بخود مردم نیست                پیش مردم صداقتم گم نیست
         سرفراز چون سرو آزادم                از عملکرد خویش دلشادم
     عیب من نیست غربت مادی                میکنم از صداقتم شادی
         ثروت و ظلم بی بقا باشد                آخر الامر حق بجا باشد