بیش از هزار سال گذشت و خبر نشد
یعقوب وار این پدر پیر روزگار
چشمش به راه ماند و خبر از پسر نشد
كجاست آن یار سفر كرده، آن مسافر غریب، در كدامین سرزمین منزل دارد و در كدام دیار مأوا؟
كجاست او كه واسطه فیض است و حبل المتین ، فرزند فاطمه(س) است و از سلاله پاك حسین (ع)؟
كجاست اَبَر مرد تاریخ ، آن یگانه دوران و منجی نسل انسان؟
دیر زمانی است كه چشم در راهیم و به انتظار مقدمش ثانیه شمار لحظه ها.
پس چرا نمی آید؟
چرا نسیم وصال نمی وزد و فصل خزان نمی رود؟ چرا فرقت و هجران رخت بر نمی بندد و روزگار رهایی سر نمی رسد؟
نكند ، نكند این به درازا كشیدن ایام هجر از ما باشد؟
اندكی فكر، كمی اندیشه، آری! این نیامدن و به تاخیر افتادن ها از ماست، از ما و از كرده ها و نكرده های ما، از ما و از فعل و عمل ما.
مگر راه به بیراهه رفته ایم كه نوای حضرتش را فراموش كرده ایم آن جا كه فرمود: ما را از شیعیان دور نگاه نمی دارد، مگر رفتارهای آنان كه به ما می رسد و دور از انتظار است.
مگر یقین نداریم كه او آمدنی است و برای آمدنش باید كه مهیا شد
مگر باور نداریم كه او « بهار زندگی» و «پدری مهربان» و آن هم پدری مهربانتر از هر مادری است.
مگر شك كرده ایم كه او واپسین نشانه خدا روی زمین، و واسطه فیض از سرچشمه زلال الاهی است.
مگر فراموش كرده ایم كه او حسین(ع) امروز است و آرمانش آرمان حسین(ع) و مقصودش به مقصد رساندن آدمی، بدان جا كه شایسته مقام انسانیت است؛ پس چرا صدای « هل من ناصر » او به گوش ما نمی رسد.
مگر به یاد نداریم روایات بسیاری كه از جهان پس از ظهور خبر داده اند و از عدالت وامنیت، رضا و خشنودی و به انجام رسیدن ماموریت صدوبیست و چهار هزار پیامبر و یازده امام و هزاران هزار از صلحا و پاكان مژده داده اند..
مگر ایمان نداریم كه با ظهورش اهل آسمان و زمین مسرور شوند. بر دولتش چنان رفاه وآسایشی سایه افكند كه نظیرش را تاریخ هرگز به خود ندیده است، و مگر نه این است كه با معرفت و انتظاری پویا ، دوران فراق و هجران به سر می رسد وآن صبح امید طلوع می كند.
آری باید به پا خاست. چشم ها را شست و در راه كسب معرفت حقیقی گام نهاد. معرفتی كه اگر از آن غافل شویم، به مرگ جاهلیت دچار خواهیم شد.
باید كه عزم را جزم كرد و مشتاقانه با فعل و عمل زمینه¬های ظهورش را مهیا ساخت.
باید كه بی تاب بود و خستگی ناپذیر كوشید تا دشمنان حضرتش را از كار شكنی و تفرقه انگیزی و از به پا كردن فتنه و آشوب و بلوا، مایوس ساخت.
باید عهدی بست، عهدی از جنس عشق و وفا كه دست در دست هم در ظل توجهات وعنایات مولا معارف مهدوی را فرا گرفته، در گسترش این فرهنگ لحظه ای غفلت نورزیم.
اللهم عَجّل لولیك الفرج
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفا نظر خویش را ارایه دهید.